Permakultura

Grykę uprawiano już od 4 tysięcy lat w górskich rejonach północnych Indii, Chinach, na Półwyspie Koreańskim, Japonii, Azji Środkowej, Mongolii, Iranie, Zakaukaziu, następnie w Europie, Ameryce Północnej, a obecnie w Afryce. Gryka, zwana hreczką nie jest rośliną wymagająca. Lubi lżejsze gleby. Dobrze jest ją uprawiać na glebie zachwaszczonej, gdy chcemy pozbyć się roślin niepożądanych na danym terenie – gryka ma zdolność ich tłumienia. Siać ją można w połowie maja. Jest rośliną jednoroczną do 0,7m wysokości. Nie jest atakowana przez owady, obumiera gdy zastosujemy w jej uprawie środki chemiczne. Gryka jest rośliną miododajną (z 1ha plantacji można otrzymać od 60 do 100kg miodu).

Grykę zwyczajną uprawia się głównie dla uzyskania nasion z których produkuje się kaszę lub mąkę na bliny, naleśniki, racuszki (mniam!!!). Zawierają one białko (znacznie cenniejsze niż białka zbóż, łatwo przyswajalne i bardzo odżywcze), skrobię (bez glutenu), cukry, tłuszcze (dość odporne na utlenianie, więc można ją długo przechowywać), celulozę, żelazo, wapń, fosfor, miedź, cynk, bor, jod, nikiel, kobalt, kwasy organiczne (jabłkowy, cytrynowy), witaminy B1, B2, PP, P i specyficzną substancję fagopirynę.

Surowcem leczniczym jest ziele gryki zbierane w czasie kwitnienia. Grykę najlepiej suszyć w temp 150 stopni C, ze względu na zachowanie wysokiego poziomu rutyny (suszona w niższej temperaturze zwykle zawiera o połowę mniej rutyny). Znajdująca się w zielu rutyna zwiększa odporność naczyń włosowatych, zmniejsza ich przepuszczalność, poprawia krążenie, zwiększa obwodowe krążenie w kończynach. Wyciągi z ziela obniżają ciśnienie krwi, leczą miażdżycę naczyń, choroby uczuleniowe. Zalecane jest stosowanie gryki w przypadkach ostrego nieżytu błon śluzowych nosa, krwotoków,  jaskry, szkarlatyny, krwotocznego zapalenia nerek, zapalenia opłucnej, otrzewnej, wsierdzia, nerek, schorzeń reumatycznych, siniaków, obrzęków, żylaków. Pomocna jest w leczeniu biegunki bakteryjnej, rozwolnienia chronicznego, a zewnętrznie na zapalenia skóry, wypryski, oparzenia (okłady z papki z uprażonej mąki gryczanej wymieszanej z octem). Oczyszcza i wzmacnia jelita. Prażone ziarno gryki i proso są jedynymi zbożami zasadotwórczymi, są bogatym źródłem błonnika i krzemionki, które odtruwają jelita. Glukozyd rutyna zawarta w gryce przeciwdziała wszelkiego rodzaju promieniowaniu (np. rentgenowskiemu, mikrofali, linii wysokiego napięcia, nadajników telewizyjnych, z ekranów, czy nawet z opadów nuklearnych). Młode pędy hodowane na kiełki są doskonałym źródłem chlorofilu, enzymów i witamin.

Najlepiej jest jeść dużo kaszy gryczanej lub pić napary (2g suchego ziela na 150ml wody) – 2/3 filiżanki dziennie przez 4-8 tygodni.

Uprawiając grykę nie marnujemy ani źdźbła tych pożytecznych roślin. Oprócz wspomnianej produkcji kaszy gryczanej, słoma i jej plewy mogą służyć nam jako ściółka w ogrodzie lub pójść na opał, a w sadach do zadymiania ich w celu ochrony przed wiosennymi przymrozkami. Łuski i pył mączny, zmieszane z innymi paszami służyć mogą do tuczenia zwierząt gospodarskich, w tym drobiu. Łuski również mogą stać się opałem, a popiół z nich może służyć do produkcji węglanu potasowego. Z liści i kwiatów pozyskuje się rutynę (Wit. P). Gryką też wypełniano poduszki. Obecnie również można kupić zdrowotne poduszeczki lub materace wypełniane łuską gryczaną.

Comments are closed.